Czar pieśni
Długotrwałymi owacjami na stojąco i bisami zakończył się sobotni występ Wiesława Ochmana i jego gości. Przy wypełnionej po brzegi sali popularny tenor wraz z solistami opery bytomskiej bawił publiczność i pieśnią, i anegdotą. W przerwie operetkowej gali publiczność kosztowała rozmaite smakołyki przygotowane przez firmę „Lazur”.
Po koncercie z Wiesławem Ochmanem rozmawiał Robert Kuciński.
Programem zaprezentowanym w kaliskim CKiS podbił Pan serca publiczności już od pierwszych minut.
Nie ukrywam, że głównym celem tego koncertu jest zadowolenie widzów. Opracowując go nie myślę o sobie, ani nawet – niestety – o moich wspaniałych koleżankach i orkiestrze, tylko o publiczności. W myślach siadam na widowni i wyobrażam sobie, co chciałbym usłyszeć. Uważam, że na co dzień mamy tyle problemów, że należy nam się taki wieczór z utworami wpadającymi w ucho, sprawiającymi przyjemność, takimi, które lubimy nucić.
Od razu dodajmy, że proponujemy bardzo dobre wykonania, bo zaprosiłem do współpracy wysokiej klasy śpiewaczki – panie Renatę Dobosz i Aleksandrę Stokłosę, solistki opery w Bytomiu. Jest z nami znakomity dyrygent – Adam Żaak, który nie tylko dyryguje, ale również śpiewa. Gliwicka orkiestra rewiowa złożona jest ze świetnych muzyków, związanych ze wszystkimi ważnymi orkiestrami na Śląsku. Całość spiąłem konferansjerką w swoim wykonaniu, która nie jest zlepkiem spisanych tekstów, lecz opowieścią z mojego życia artystycznego. Uważam to za atut, bo ludzie od razu czują, czy ktoś przyjechał do nich dlatego, że podpisał kontrakt, czy po to, żeby się z nimi spotkać.
Sporo humoru w tej opowieści, bo teatr operowy i operetkowy to kopalnia anegdot.
Owszem, wynikają one na przykład ze scenicznych potknięć, które są szczególnie brzemienne w skutki. Jak się coś w operowym spektaklu – tak się kolokwialnie wyrażę – wywali, to trudno jest to ukryć czy nadrobić. W teatrze dramatycznym może się zdarzyć minuta ciszy i widz pomyśli, że tak miało być. W operze jesteśmy związani taktem, kreską taktową, tempem, dyrygentem, który „robi kółka”, bo dyryguje porządnie. W operetce jest trochę łatwiej ze względu na tekst mówiony, który jest swoistego rodzaju bezpiecznikiem. Oczywiście, nie jest tak jak pisał Julian Tuwim, że operetka to jest taka sztuka, w której mąż nie poznaje żony, bo zmieniła rękawiczki. To jest bardzo trudny gatunek muzyczno-sceniczny. Wiem, że w tych opowieściach ciągle pojawiają się książęta, hrabiowie albo Cyganie, ale ludziom się to podoba – widocznie tego potrzebują.
Sporym atutem tej Operetkowej Gali był dobór hitów, głównie neapolitańskich pieśni oraz fragmentów wiedeńskich operetek.
Sięgnęliśmy również po pieśni, które odegrały istotną rolę w historii XX i początkach XXI wieku. Pieśń to bardzo interesujący gatunek, bowiem jej twórca ma jedynie trzy minuty, aby opowiedzieć o jakimś wydarzeniu lub przedstawić historię miłości dwojga ludzi.
Nie zabrakło pieśni o Kaliszu.
Bo do Kalisza bardzo chętnie powracam – mam związane z nim szalone i piękne wspomnienia. Występowaliśmy tu na koncercie charytatywnym zorganizowanym przez dr. Wiesława Majewicza, który zbierał pieniądze na budowę hospicjum w Rożdżałach. Wiem, że ono już działa, że ludzie starsi i schorowani znaleźli tam dobrą opiekę, więc cieszy mnie, że dołożyliśmy do tej budowy maleńką cegiełkę. Drugi istotny powód miłych powrotów do Kalisza to znakomity malarz, Wiktor Jędrzejak, z którym jestem zaprzyjaźniony. On z kolei dawał mi obrazy na aukcje w Nowym Jorku, z których dochód także przekazywaliśmy nie tylko na hospicja, ale także np. na Muzeum Mickiewicza w Wilnie. Ogromnie cenię jego malarstwo i chętnie wracam wspomnieniami do naszych spotkań, a co za tym idzie do Kalisza.
Kaliszanie oklaskiwali Pana także w Pałacu Książąt Radziwiłłów w Antoninie, którym zarządza Centrum Kultury i Sztuki.
Byłem tam z siedem-osiem razy. To ważne dla mnie miejsce prezentacji pieśni, które – jak już wspomniałem – ogromnie cenię. Pieśń to zawsze interesujące spotkanie zarówno z piękną muzyką, jak i poetyckim tekstem. To także dla śpiewaka interesujące wyzwanie, choćby dlatego, że musi nieco schować cały swój operowy warsztat, by wybrzmiały tekst i harmonie melodyczne.
Panie Wiesławie, w jaki sposób udaje się Panu skupiać uwagę słuchaczy przez tyle lat?
Chyba trzeba być bardzo uczciwym w tym, co się robi. Być sobą zawsze i wszędzie. Zawsze to powtarzam młodym ludziom: jeśli śpiewasz koncert, to rób to tak, jakbyś to robił po raz ostatni w życiu i chciał, aby cię zapamiętali. Każdy koncert jest premierą, bo przychodzi nowa publiczność. Jeśli chodzi o mnie, to myślę, że ludzie wyczuwają, iż odnoszę się do nich zawsze z wielką sympatią. Zawsze zależy mi, aby dzięki mnie przeżyli wyjątkowe chwile i wyszli z sali koncertowej zadowoleni. Zawsze zakładam, że widzowie wiedzą tyle, co ja, tak samo patrzą na świat jak ja i czują tak samo. Dzięki temu udaje mi się nawiązać bliższy kontakt.
Jaka jest kondycja polskiej opery i operetki? Z jednej strony odnotowujemy wielkie sukcesy naszych śpiewaków za granicą, z drugiej – obserwujemy intensywną walkę o widza, choćby przez organizację wycieczek np. z Kalisza do miast, które posiadają teatry muzyczne. Mecenat państwowy na pewno jest skromniejszy niż w poprzednich dekadach.
Miałem szczęście występować i w poprzednim systemie, i obecnym – rynkowym. Dawniej opera to był przybytek sztuki, teraz jest przedsiębiorstwem produkującym przedstawienia. Niestety, mówię to ze smutkiem, bardzo poważnie obniżył się poziom teatrów operowych w dziedzinie, która dotyczy czystej opery. Opera to znakomite głosy, ciekawa scenografia, świetna muzyka i bardzo dobra reżyseria, która eksponuje to, co chciał przekazać librecista. Nie zgadzam się, aby postać z dawnej opery posługiwała się laptopem i telefonem komórkowym. To wtedy jest farsa. Jeśli Borys Godunow wchodzi na scenę w garniturze od Armaniego, zakłada na głowę koronę i śpiewa, że trudno mu być carem, to także jest niepoważne. Historia Godunowa rozgrywa się na przełomie XVI i XVII wieku i trudność reżyserii polega na tym, żeby ją uczynić interesującą dla współczesnego widza, sprawić, aby przejął się jego losem. Jest mało dobrych reżyserów operowych, więc mam świadomość, że miałem ogromne szczęście pracować z geniuszami, jak Zefirelli czy Tarkowski. Obecnie odwiedzam teatr czy operę i dwa dni później nie pamiętam tego przedstawienia. Natomiast pamiętam przedstawienia z Tadkiem Łomnickim w Teatrze na Woli. Dlaczego? Bo to były znakomite spektakle – mądre, wyważone, bez przerostu efektów. Teraz obserwuję siedem gołych, biegających po scenie aktorów i nie wiem, o co chodzi. Ktoś siedzący z boku pyta: dlaczego oni biegają? Odpowiadam: nie wiem, może szukają sklepu z tanią odzieżą.
Dziękuję za rozmowę.
=========================================================================================================================
MAESTRO – WIESŁAW OCHMAN!
Wybitny tenor polski. Występował na najważniejszych scenach operowych świata, m.in.: w Berlinie, na Festiwalu Operowym w Monachium, w Hamburgu, na Festiwalu w Glyndebourne, na Festiwalu w Salzburgu oraz w Operze Paryskiej, operach w Chicago i San Francisco, mediolańskiej La Scali, operach w Barcelonie, Buenos Aires, Madrycie, Moskwie, Rzymie, Sewilli i Wiedniu. W 1975 roku zadebiutował na scenie Metropolitan Opera w Nowym Jorku partią Arriga w operze Nieszpory sycylijskie Giuseppe Verdiego. W późniejszych latach na nowojorskiej scenie wykreował role: Leńskiego w Eugeniuszu Onieginie, Dymitra Samozwańca w Borysie Godunowie, księcia Golicyna w Chowańszczyźnie, Borysa w Katii Kabanowej oraz Turiddu w Rycerskości wieśniaczej. Współpracował ze słynnymi orkiestrami i dyrygentami, jak: Wiener Philharmoniker i Berliner Philharmoniker pod dyrekcją Herberta von Karajana i Karla Böhma. Nagrał wiele płyt z muzyką oratoryjną dla najpoważniejszych firm fonograficznych: Deutsche Grammophon, Polydor, EMI, Decca, Supraphon, SONY, Polskie Nagrania i Muza.
Od kilku lat intensywnie reżyseruje spektakle operowe i operetkowe na różnych scenach w kraju, między innymi w Operze Śląskiej w Bytomiu – Don Giovanniego, (Mozarta) – Traviatę (Verdiego ) – Carmen (Bizeta) – Carewicza (Lehara) – Borysa Godunowa (Musorgskiego), a ostatnio na jubileusz 65 lecia Opery Śląskiej – Straszny Dwór (Moniuszki ).
Przygotował też cieszącą się olbrzymim powodzeniem operetkę J. Straussa – Zemstę Nietoperza na Warszawskiej scenie operetkowej, potem też słynną – Krainę Uśmiechu – Lehara w Operze na Zamku w Szczecinie oraz piękny melodramat operowy – Eugeniusz Oniegin (Czajkowskiego) na scenie Teatru Wielkiego w Łodzi.
Znakomicie prezentował programy oratoryjne w wielu kościołach całej Europy oraz słynny koncert – Ave Maria w Muzyce.
Jego zadziwiająca forma wokalna powoduje, iż publiczność w kraju i za granicą stale domaga się następnych koncertów oraz realizacji nowych spektakli teatralnych, co przyjmujemy z wielkim uznaniem dla maestra.
