50. Międzynarodowy Festiwal Pianistów Jazzowych. NIEDZIELA.

niedziela 26 listopada, godz. 18.00
Centrum Kultury i Sztuki w Kaliszu

BORDERLANDS TRIO (USA, Kanada)
Kris Davis – fortepian
Stephan Crump – kontrabas
Eric McPherson – perkusja

Borderlands Trio (USA, Kanada)

Trio nowojorskich luminarzy jazzu działa od pięciu lat. W swoim dorobku ma dwa albumy: „Asteroidea” i „Wandersphere”, oba wydane przez szwajcarską wytwórnię Intakt. Grają muzykę na krawędzi jazzu konwencjonalnego i swobodnej improwizacji, zapuszczając się w rejony niezbadane. Stąd pewnie nazwa zespołu – Borderlands, czyli pogranicza. Podobnych analogii można się doszukać w muzyce zespołu, nieprzewidywalnej, tworzonej na gorąco, spontanicznie bez wcześniejszych ustaleń, wkraczającej w rejony sztuki intuicyjnej.
Amerykański krytyk Giovanni Russonello pisał, iż „zespół sprawia wrażenie standardowego tria jazzowego, ale powietrze, którym oddycha, jest trochę inne. Podobne odczucie można odebrać słuchając ich improwizacji na debiutanckim albumie „Asteroidea”. Basista Stephen Crump jest de facto liderem, ale pianistka Kris Davis i perkusista Eric McPherson odgrywają równie ważną rolę. Jakby szukali linii granicznych, pędząc przez teren dziki i nieprzetarty. Łączy ich chemia i magia. Tytuł płyty „Asteroidea” to skojarzenie z rozgwiazdą, stworzeniem morskim, które potrafi się regenerować, podobnie jak muzyka zespołu, która się stale odnawia, przekształca, poszerza, kurczy, tworzy nowe konteksty.
Z kolei podwójny album „Wandersphere” prezentuje zarejestrowane podczas pandemii cztery długie improwizacje. Muzycy grają z niespotykaną pasją, intensywnością i intymnością. Tak pisał w komentarzu na płycie amerykański krytyk Peter Margask: „Muzyka płynie, swinguje, oddycha, szeleści i musuje bez chwili zawahania i bez popadania w rutynę. Członkowie tria wyprzedzają myślami, dokąd muzyka może ich zaprowadzić. Cierpliwie, hojnie, niemal telepatycznie budują jednolitą architekturę dźwiękową. To muzyka totalna. Kolektywna improwizacja, głęboka, piękna i kompletna”.

Kris Davis

Kanadyjska artystka Kris Davis to jedno z największych odkryć jazzowej pianistyki ostatnich lat. Publicyści związani z miesięcznikiem „Down Beat” umieścili ją w Ankiecie Krytyków na pierwszym miejscu w kategorii fortepianu, docenili ją również dziennikarze amerykańskiego stowarzyszenia Jazz Journal Association. Kris Davis gościła już w Polsce kilka razy. Dwa lata temu wystąpiła na festiwalu Jazztopad we Wrocławiu w duecie fortepianowym z Sylvie Courvoisier, na Warsaw Summer Jazz Days grała dwukrotnie, rok temu zaprezentowała muzykę z płyty „Diatom Ribbons” z własnym kwartetem (Tony Malaby – ts, Trevor Dunn – b; Johnathan Blake – dr, Val Jeanty – gramofon, sample); w tym roku w grała w kwartecie Dave’a Hollanda (na perkusji Nasheet Waits), na ostatniej Bielskiej Zadymce Jazzowej wzięła udział w spektakularnym projekcie Esperanzy Spalding „Celebrating the Symphonic Legacy of Wayne Shorter” (na perkusji Terri Lyne Carrington) . W Kaliszu, witamy wspaniałą artystkę po raz pierwszy.
Kris Davis przyszła na świat w 1980 roku w Vancouver. Wychowywała się w Calgary, w stanie Alberta. Od szóstego roku życia uczyła się fortepianu klasycznego, jazz odkryła w szkole średniej. Ukończyła kierunek fortepianu jazzowego na Uniwersytecie w Toronto. W 2001 roku przeprowadziła się do Nowego Jorku.
„Do tej muzyki trafiłam z powodu Herbie’ego Hancocka i Keitha Jaretta, moich ulubionych pianistów. Zaczęłam uczyć się standardów jazzowych, słuchałam innych pianistów – Buda Powella, Billa Evansa. Odkrywałam bardziej mainstreamowy jazz, jego język i tradycje” – mówi Kris w wywiadzie z Tomaszem Gregorczykiem w najnowszym wydaniu „Jazz Forum”. Tuż przed przeprowadzką do Nowego Jorku w 2001 roku wzięłam udział w warsztatach, na których uczyli Tony Malaby i Angelika Sanchez. To oni pokazali mi swobodną improwizację, która od razu bardzo mnie zaintrygowała…
Kiedy przeniosłam się do Stanów, zaczęłam z nimi grywać, cały czas słysząc zachęty z ich strony, żebym pisała swobodniejszą muzykę. Było wiele powodów, dla których grawitowałam w stronę sceny free. Po pierwsze – w jazzie środka były elementy, które bardzo na mnie działały. To swobodna improwizacja pozwoliła mi na bycie sobą i na wyrażanie siebie w sposób, w jaki chciałam”.
W 2003 nagrała swój pierwszy album „Lifespan”, sześć lat później wydała solowy album „Aeriol Piano” (z preparacjami fortepianu). Obroniła dyplom na kierunku kompozycji w City College of New York, uhonorowana została prestiżową nagrodą Doris Duke Award. W 2015 wystąpiła z zespołem Johna Zorna w Quebeku i w Nowym Jorku, grała też ze swoim kwartetem
(Mary Halvorson, Drew Gress, Tyshawn Sorey). Jej album „Duopoly” znalazł się w zestawieniach „The Best Of” dziennika „New York Times” i rozgłośni NPR. Założyła własny label Pyroclastic Record.
W 2019 roku zaczęła pracować jako instruktorka i asystentka dyrektora
Institute of Jazz and Gender Justice przy Berklee College of Music. Jej płyta „Diatom Ribbons” uznana została przez „New York Times” za Album Roku. W Ankiecie Krytyków „Down Beatu” za rok 2017 triumfowała jako wschodząca gwiazda fortepianu, w 2018 jako wschodząca artystka jazzowa, w 2020 wygrała kategorię fortepianu! Była co-leaderką zespołu, który nagrał album „New Standards Vol. 1” uhonorowany nagrodą Grammy w kategorii Best Jazz Instrumental Album.
Fenomenalny basista Stephan Crump urodził się w 1972 roku w Memphis, w stanie Tennessee. Współpracował z muzykami reprezentującymi szeroki wachlarz stylistyczny. Są wśród nich Dave McDonald z grupy Portishead, Patti Austin, Jorma Kaukonen, Sonny Fortune, Ches Smith, Rez Abbasi, Mary Halvorson, Ingrid Laubrock, Mat Maneri, a przede wszystkim Vijay Iyer.
Z Iyerem związany jest od ponad 20 lat, gra na większości jego płyt, by wymienić tylko kilka z tych najważniejszych: „In What Language?”, „Historicity”, „Accelerando” czy „Break Stuff” (Vijay grał w Kaliszu solo w 2010 roku i był to jeden z najwspanialszych momentów w historii naszego festiwalu).
Perkusista Eric McPherson urodził się i wychował w Nowym Jorku. Jego ojcem chrzestnym był zmarły niedawno ikoniczny kontrabasista Richard Davis – to on nadał mu imię Eric (za Erikiem Dolphym). Zanurzony był w muzyce od wczesnego dzieciństwa. W wieku siedmiu lat rozpoczął formalną naukę gry na perkusji, jego nauczycielem był Michael Carvin. Uczył się w prestiżowej LaGuardia High School of the Arts, a następnie Jackie McLean Institute na Uniwersytecie Hartford. Przez 15 lat grał w zespole legendarnego saksofonisty Jackie’ego McLeana (do jego śmierci). Koncertował i nagrywał z takimi koryfeuszami jazzu jak Pharoah Sanders, Andrew Hill, Richard Davis, Jason Moran, Greg Osby i Avishai Cohen.

LESZEK MOŻDŻER & ADAM BAŁDYCH „Passacaglia” (Polska)

Leszek Możdżer – fortepian
Adam Bałdych – skrzypce

Leszek Możdżer, fot. Sławek Przerwa

Duet pianisty Leszka Możdżera i skrzypka Adama Bałdycha bez żadnej przesady można określić jako spotkanie na szczycie polskiego jazzu. I właściwie dziwić może dlaczego ci artyści tak rzadko do tej pory ze sobą współpracowali. Przecież łączy ich bardzo wiele. Obaj są niekwestionowanymi wirtuozami swoich instrumentów. Każdy z nich czuje się równie dobrze na polu jazzowej improwizacji, jak i w muzyce klasycznej. Zarówno Bałdych, jak i Możdżer są ambasadorami polskiej muzyki na najbardziej prestiżowych scenach świata. I – co może najistotniejsze – są oryginalnymi artystami, których muzyka wymyka się gatunkowym klasyfikacjom. Posługują się własnym, rozpoznawalnym językiem muzycznym.
Obaj muzycy po raz pierwszy zagrali razem w Operze Wrocławskiej w 2009 r. podczas festiwalu Era Nowe Horyzonty. Wykonali tam improwizowaną muzykę do niemego filmu „Skarb rodu Arne”, towarzyszył im wówczas szwedzki basista Lars Danielsson. Na ponowne spotkanie czekali ponad dekadę. Zarówno Leszek Możdżer, jak i Adam Bałdych są bardzo medialni, cieszą się ogromną popularnością wśród jazzowej publiczności. Nic zatem dziwnego, że ich wspólny projekt stał się prawdziwą sensacją.
W wyniku tego ponownego spotkania powstał album „Passacaglia”, wypełniony niczym nieskrępowanym muzycznym dialogiem obu muzyków. Eksplorując współczesny język sonorystyczny, artyści umiejętnie stworzyli szlachetny mariaż dźwiękowy, bardzo komunikatywny w swoim charakterze, ale zaskakujący brzmieniem poprzez użycie unikalnej kombinacji instrumentów. Bałdych gra na niezbyt często stosowanych skrzypcach renesansowych, a Możdżer na dwóch fortepianach różniących się strojem (442 Hz i 432 Hz). W efekcie – pomimo kameralnego składu – otrzymujemy prawdziwą symfonię instrumentalnych kolorów, pełną urzekających detali i pomysłowych rozwiązań.
Muzycy swoją improwizowaną rozmowę prowadzą na kanwie wspólnych kompozycji, improwizowanych impresji, ale także bardzo indywidualnie i kreatywnie potraktowanych kompozycji Erica Satie czy Josquina des Pres. Ich wspólną muzykę możemy określić mianem szlachetnej kameralistyki, w której nie brakuje jednak także intensywnych emocji.

Leszek Możdżer, fot. Sławek Przerwa

Leszek Możdżer wielokrotnie występował na festiwalu w Kaliszu, po raz pierwszy w 1993 roku, kiedy to startującemu do kariery 22-letniemu muzykowi zgotowano prawdziwy benefis, zaprezentował się bowiem w trzech różnych formacjach: Miłość, Quintessence i Kwartecie Namysłowskiego. Ciężar ten udźwignął, pokładanych nadziei nie zawiódł. Dziś postrzegany jest jako jeden z najwybitniejszych polskich muzyków jazzowych, artysta światowej klasy, o szerokich horyzontach, mający własny, oryginalny język muzyczny.
Urodził się 23 marca 1971 roku w Gdańsku. Naukę gry na fortepianie rozpoczął w piątym roku życia i przeszedłszy wszystkie szczeble edukacji uzyskał dyplom gdańskiej Akademii Muzycznej w 1996 roku. Jazzem zainteresował się w klasie maturalnej. Ostrogi zdobył w zespole klarnecisty Emila Kowalskiego, a pierwszą próbę z zespołem Miłość odbył na swoje 20 urodziny. We wczesnych latach działalności muzycznej był również członkiem kwartetu Zbigniewa Namysłowskiego. W roku 1992 otrzymał wyróżnienie indywidualne na Jazz Juniors i była to pierwsza kropla obfitego deszczu nagród, jakie miały spaść na niego przez następne lata. Od tamtego czasu zwyciężał jako pianista w prawie wszystkich kolejnych ankietach Jazz Top czytelników „Jazz Forum”, był też wielokrotnie uznawany Muzykiem Roku.
Nagrywał płyty z najwybitniejszymi polskimi muzykami jazzowymi: Tomaszem Stańką („Pożegnanie z Marią”), Januszem Muniakiem („One And Four”), Michałem Urbaniakiem („Live In Holy City”), Piotrem Wojtasikiem („Lonely City” i „Quest” z Billym Harperem oraz „Hope” z Dave’em Liebmanem), Adamem Pierończykiem („Live In Sofia” i „19-9-1999”), Henrykiem Miśkiewiczem („Ja nie chcę spać”), Anną Marią Jopek (m.in. „Bosa”, „Barefoot”, „Upojenie”, „Farat”). Nagrywał też ze Zbigniewem Preisnerem (m.in. „Requiem dla mojego przyjaciela” oraz „10 łatwych utworów na fortepian”). Na swoim koncie ma soundtrack z nagrodzoną Oscarem muzyką Jana A.P. Kaczmarka do filmu „Finding Neverland”. Deszcz nagród spłynął na niego za ścieżkę dźwiękową filmu Macieja Pieprzycy „Ikar. Legenda Mietka Kosza” (Grand Prix Komeda za najlepszą muzykę w polskim filmie fabularnym).
Możdżer koncertował i nagrywał też z międzynarodowymi gwiazdami, takimi jak David Friesen, Pat Metheny, Arthur Blythe, Buster Williams, Billy Harper, Joe Lovano, Archie Shepp, David Liebman, Charles Fox, Lester Bowie, David Gilmour, Marcus Miller, John Scofield, Steve Swallow, Eddie Daniels, czy włoska pianistka Gloria Campaner, z którą Leszek na Festiwalu Pianistów Jazzowych w Kaliszu w 2020 roku stworzył fascynujący duet.
Z sukcesami realizował się w solowych projektach (m.in. „Impressions On Chopin”, „Piano”, „Komeda”). Ogromne uznanie przyniósł mu jego autorski, międzynarodowy „Dream Team” ze szwedzkim kontrabasistą Larsem Danielssonem i izraelskim perkusjonistą Zoharem Fresco, z którym to triem nagrał albumy „The Time”, „Beetween Us And The Light”, „Live” i „Polska”. Ponad 18 lat temu wystąpił w słynnej, nowojorskiej Sali koncertowej Carnegie Hall wraz ze swoim pianistycznym guru – Adamem Makowiczem. Z powodzeniem koncertuje i nagrywa z zespołem muzyki dawnej Holland Baroque. Z tym zespołem wydał albumy „Earth Particles” (2017) i „Just Ignore It” (2021). Jego najnowsza płyta „Composites” została nagrana z towarzyszeniem orkiestry MACV (Musicae Antiquae Collegium Varsoviense). Tworząc muzykę na ten krążek artysta posługiwał się specjalnie opracowaną przez siebie metodą polegającą na nagrywaniu improwizowanych miniatur fortepianowych i dopisywaniu do nich orkiestrowych aranżacji. Dyskografia Możdżera obejmuje ponad 100 płyt.

Leszek Możdżer i Adam Bałdych, fot. Sławek Przerwa

Adam Bałdych – pochodzący z Gorzowa Wielkopolskiego skrzypek jazzowy, kompozytor, lider wielu projektów i silna osobowość twórcza. Był stypendystą prestiżowej Berklee College of Music w Bostonie. Jest laureatem licznych nagród muzycznych, zdobył m.in. Grand Prix i nagrodę indywidualną festiwalu Jazz nad Odrą (2006), ECHO Jazz 2013 (najważniejszej nagrody w niemieckim przemyśle muzycznym), przyznano mu także Złoty Krzyż Zasługi (2016) oraz Odznakę „Zasłużony dla Kultury Polskiej” (2016). W 2020 roku wraz Adam Bałdych Quartet znalazł się w finale prestiżowej nagrody BMW Welt Jazz 2020. Był także nominowany do nagrody Koryfeusz Muzyki Polskiej.
Współpracował z takimi artystami jak Jim Beard, Nils Landgren, Yaron Herman, John Benitez, Urszula Dudziak, Grażyna Auguścik, czy NDR Big Band. Jest także laureatem licznych plebiscytów organizowanych przez magazyny i czasopisma jazzowe, m.in. Skrzypkiem Roku według czytelników magazynu „Jazz Forum” w ankiecie Jazz Top. Dwukrotnie był nominowany do nagrody Fryderyka – w kategorii Album Roku/muzyka jazzowa (2014) i Artysta Roku/muzyka jazzowa (2016).
W 2001 roku założył jazzową grupę Up to Date, z którą odnosił pierwsze sukcesy (druga nagroda zespołowa oraz nagroda dla najlepszego instrumentalisty festiwalu Jazz Juniors, Grand Prix oraz nagroda dla najlepszego instrumentalisty festiwalu Jazz nad Odrą). W 2004 roku założył Adam Bałdych Quartet. Koncertuje i nagrywa z Adam Bałdych Imaginary Quartet, Adam Bałdych & The Baltic Gang, Adam Bałdych & Jim Beard Project, Mutru i Damage Control.
W 2009 roku wziął udział w nagraniach płyty „Tribute To Seifert” z czołowymi skrzypkami jazzowymi na świecie, takimi jak Didier Lockwood, Pierre Blanchard, Jerry Goodman, Krzesimir Dębski czy Christian Howes, a także Mateuszem Smoczyńskim i Maciejem Strzelczykiem. Grywał na największych festiwalach w kraju oraz za granicą (Berlin Jazzfest, London Jazz Festival, Montreux Jazz Festival, Copenhagen Jazz Festival).
Adam Bałdych często zajmuje się klasyczną twórczością kompozytorską, komponuje dla renomowanych orkiestr. Ma na swoim koncie współpracę z wieloma teatrami.
Brał udział w nagraniach ok. 20 płyt, wśród których były jego autorskie albumy, m.in. „Imaginary Room” (Adam Bałdych & The Baltic Gang, 2012), „The New Tradition” (Adam Bałdych, Yaron Herman, 2014), „Bridges” (Adam Bałdych & Helge Lien Trio, 2015), „Sacrum Profanum” (Adam Bałdych Quartet, 2019), „Clouds” (z wiolonczelistą Vincentem Courtois i holenderskim pianistą Rogierem Teldermanem, 2020), „Legend” (Marek Konarski, Łukasz Ojdana, Michał Barański, Dawid Fortuna, Agata Szymczewska, 2022). W 2017 r. ukazał się jego krążek „Brothers” (Adam Bałdych & Helge Lien Trio) poświęcony pamięci brata artysty, gitarzysty Grzegorza. Od wielu lat nagrywa dla prestiżowej niemieckiej oficyny ACT.

BILLY COBHAM’ SPECTRUM 50 PROJECT (USA, Włochy, Wielka Brytania, Chile)
Billy Cobham – perkusja
Rocco Zifarelli – gitara
Gary Husband – instrumenty klawiszowe
Christian Galvez – gitara basowa

Billy Cobham, fot. Anton Antonov

W zgodnej opinii krytyków i słuchaczy Billy Cobham jest jednym z najwybitniejszych drummerów fusion jazzu, także muzykiem i kompozytorem, który wyznaczał standardy tej muzyki. Wulkaniczna kanonada jego bębnów wspierała najważniejsze grupy i artystów elektrycznego jazzu i do dziś pozostaje poza zasięgiem innych muzyków.
William C. Cobham urodził się 16 maja 1944 roku w Panamie. Zafascynował się grą na perkusji obserwując grę swojego kuzyna. Jako kilkulatek przeniósł się wraz z rodziną do Nowego Jorku, a w wieku ośmiu lat zadebiutował wraz z ojcem na perkusji. Studiował w High School of Music and Art. Po ukończeniu szkoły upomniała się o niego amerykańska armia. Podczas trzyletniej służby grał na perkusji w zespole U.S. Army National.
Pod koniec lat 60. koncertował z zespołem pianisty Horace’a Silvera. W tamtym okresie współpracował także z takimi artystami jak George Benson, Milt Jackson czy Grover Washington. Powołał również do życia także własną grupę Dreams, w której grali bracia Randy i Michael Breckerowie, John Abercrombie czy Barry Rogers. Kolejnym krokiem w jego karierze była współpraca z gigantem jazzu, jakim był Miles Davis. Trafił akurat na bardzo twórczy okres w karierze tego muzyka, kiedy tworzył on podwaliny jazz-rocka. Grę Cobhama można usłyszeć m.in. na takich płytach Davisa jak „A Tribute to Jack Johnson” czy „Big Fun”.
Po opuszczeniu zespołu Milesa dołączył do legendarnej Mahavishnu Orchestra gitarzysty Johna McLaughlina, w której grali również Jan Hammer Jr. na keyboardach, Jerry Goodman na skrzypcach i Rick Laird na gitarze basowej.Byl to jeden z najważniejszych zespołów w historii fusion. Wraz z tą formacją nagrał płyty: „Inner Mounting Flame” (1971), „Birds Of Fire” (1973), koncertową „Between Nothingness & Eternity” (1973) i wydaną po latach „The Lost Trident Sessions” (1999).
Po rozwiązaniu się Mahavishnu Orchestra Cobham założył własny zespół, z którym zrealizował debiutancki album „Spectrum” (1973) i podpisał kontrakt z Atlantic Records. Płyta osiągnęła pierwszą pozycję na liście jazzowych bestsellerów magazynu „Billboard”, weszła także do top 30 (na pozycję 26) listy bestsellerów rywalizując z rockowymi i popowymi albumami. Do dziś mieszanka jazzu, funku i rocka, zawarta na debiucie Cobhama fascynuje fanów elektrycznego jazzu, a sama płyta uważana jest za jeden z kamieni milowych fusion.

Billy Cobham, fot. Anton Antonov

W 1975 roku Cobham wydał płytę „A Funky Thide Of Sings” o nieco lżejszym, bardziej funkowym charakterze. W 1977 roku opuścił wytwórnię Atlantic i podpisał kontrakt z CBS, co pozwoliło mu osiągnąć komercyjny sukces, o jakim zawsze marzył.
W latach 80. współpracował z basistą i wokalistą super-grupy Cream Jackiem Bruce’em i sławną rockową formacją Greatful Dead. Grał także z takimi muzykami jak George Duke, Mike Stern, Stanley Turrentine, Ron Carter, Dean Brown czy nasz skrzypek Michał Urbaniak.
W 1988 roku Cobham został współzałożycielem grupy o nazwie „Jazz Is Dead”, która odtwarzała muzykę Grateful Dead z jazzowymi iteracjami. W 2001 roku został uznany przez magazyn „Modern Drummer” za jednego z 25 najbardziej wpływowych perkusistów. W 1987 dziennikarze tego pisma wprowadzili go do Galerii Sław wszech czasów.
W nowym tysiącleciu Cobham wydał album „Drum ’n Voice 1” (2001), który był jego powrotem do jazzowo-funkowego brzmienia lat 70. W 2006 ukazała się kolejna część tego projektu „Drum ’n Voice 2”, a w 2009 – „Drum ’n Voice 3”. Billy Cobham zajmuje się także intensywnie działalnością edukacyjną, a wraz ze swoją grupą Spectrum objeżdża świat grając muzykę fusion z jej najbardziej interesującego i kreatywnego okresu. Od 1985 roku mieszka w Szwajcarii.
Cobham po raz pierwszy wystąpił w Polsce na Jazz Jamboree ’81 wraz ze swoim kwartetem (Gil Goldstein, Tim Landers – keys, Dean Brown – g). Później gościł w naszym kraju wielokrotnie, z różnymi zespołami. Do Kalisza przyjeżdża w ramach europejskiej trasy z okazji 50. rocznicy wydania swojego najsłynniejszego albumu „Spectrum” i z pewnością przygotował dla festiwalowej publiczności oszałamiający, jazz-rockowy show. Jego międzynarodowy Projekt współtworzą: włoski gitarzysta Rocco Zifarelli, chilijski gitarzysta basowy Christian Galvez oraz brytyjski mistrz instrumentów klawiszowych i perkusji – Gary Husband.

Billy Cobham, fot. Anton Antonov

Gary Husband
Wybitny pianista, klawiszowiec, perkusista, kompozytor, aranżer i producent.
Urodził się w Leeds, w Wielkiej Brytanii, w 1960 r. Zaczynał jako 16-latek w orkiestrze Syda Lawence’a, w której pełnił rolę etatowego perkusisty. Wkrótce dołączył jako sideman do słynnej wokalistki Lulu, a także do irlandzkiego beatowego zespołu The Bachelors.
Wkrótce przeniósł się do Londynu, gdzie już jako 18-latek miał okazję współpracować z takimi zespołami jak Mike Carr Trio, Barbara Thompson’s Paraphernalia czy Jeff Clyne’s Turning Point. Uczestniczył w sesjach nagraniowych Big Bandu BBC i był częstym gościem kultowego Ronnie Scott’s Jazz Clubu, w którym grał jako muzyk sesyjny.
W 1998 r. wydał swój pierwszy album solowy „Diary Of A Plastic Box”, na którym zagrał na syntezatorach. W tym samy roku założył także swoje trio z basistą Mickiem Huttonem i perkusistą Gene’em Calderazzo. Na płycie „Aspire” (2004), którą firmuje jako Gary Husband & Friends, znaleźli się m.in. perkusista Billy Cobham i wokalista Mark King. W 2004 założył formację Gary Husband’s Force Majeure, w której grali skrzypek Jerry Goodman, trębacz Randy Brecker, puzonista Elliot Mason, klawiszowiec Jim Beard, basista Matthew Garrison czy ormiański mistrz instrumentów perkusyjnych Arto Tuncboyaciyan. Do dziś nagrał i wydał ponad 20 płyt autorskich.
Od wielu lat jest członkiem super-grupy Johna McLaughlina The 4th Dimension. Intensywnie współpracował także z takimi legendami, jak Jack Bruce, Allan Holdsworth, Jeff Beck, Robin Trower, Lenny White, Al Jarreau, Quincy Jones, Mike Stern czy Jack DeJohnette. Był członkiem niezwykle popularnej grupy Level 42. Grał także z polskim gitarzystą greckiego pochodzenia Apostolisem Anthimosem.
Ze Billym Cobhamem współpracuje od 1992 r. Regularnie koncertuje w jego zespołach, nagrywa z nim płyty, jest jedynym muzykiem, któremu Cobham pozwala w swojej grupie grać na perkusji.

Koncerty poprowadzą redaktorzy: Paweł Brodowski i Jan Cegiełka

Wydarzenia towarzyszące:
Wystawa fotografii „Arek Szymański – fotografie jazzowe”

Wystawa ze zbiorów CKiS w Kaliszu „50 lat kaliskiego festiwalu jazzowego na fotografiach”

Koncerty główne odbywają się w Centrum Kultury i Sztuki w Kaliszu, ul. Łazienna 6

SPRZEDAŻ BILETÓW I KARNETÓW od 25 września 2023 r.

Organizator zastrzega sobie możliwość zmiany w programie.

Organizator:

Współorganizator:

Wsparcie finansowe:

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego, w ramach programu „Muzyka”, realizowanego przez Narodowy Instytut Muzyki i Tańca.