Jeśli ktoś w naszym mieście, nie będąc wielkim poetą czy pisarzem, zasługuje na pomnik i pamięć – to właśnie Adam Chodyński (1832–1902).
Był dla naszego miasta wszystkim po trochu – historykiem, założycielem gazety, publicystą i wreszcie poetą. Wszechstronność tę ograniczał Chodyński tylko jedną, największą pasją – miłością do rodzinnego Kalisza. Jak uboga byłaby nasza wiedza o nadprośniańskim grodzie, gdyby nie skrzętna praca historyka. Nie był przy tym Chodyński człowiekiem zapatrzonym w przeszłość, ale w trudnych warunkach zaboru marzył o Kaliszu pięknym i nowoczesnym. Z tej racji był nie tylko kronikarzem miasta, ale też publicystą przyglądającym się każdemu aspektowi życia. Interesowały go kwestie rozbudowy Kalisza, upiększenia parku, ale też kaligrafia i wzajemne relacje międzyludzkie. Choć z przekonań dość konserwatywny, co skądinąd nie dziwi u kościelnego prawnika, zadziwia z jak wielkim szacunkiem pisze o kobietach. Tajemnicą Chodyńskiego była wielka wrażliwość, każąca mu bronić najsłabszych – od ubogich po maltretowane żony. Nie zapominał też o cierpieniu powszechnie dręczonych w jego czasach psach, kotach czy ptakach, co czyni z niego prekursora opieki nad zwierzętami. Atrakcyjność postaci wzmacnia romantyczna miłość, tragiczne dzieje rodziny i nieskrywana poetycka fascynacja Chodyńskiego śmiercią i cmentarzami…
