W sierpniu 1914 roku niemieckie wojska spaliły nadgraniczny Kalisz. Skala zniszczeń była tak wielka, że jedna z gazet napisała, iż miasta „po prostu nie ma”. Zburzeniu uległa większa część śródmieścia z reprezentacyjnymi gmachami ratusza i teatru. Stan, w którym miasto składa się z wypalonego centrum i ocalałych przedmieść, będzie trwał przez całą wojnę, a prawdziwa likwidacja zniszczeń rozpocznie się dopiero po 1918 roku. Co ciekawe, dysponujemy większą ilością zdjęć ukazujących stan destrukcji niż odbudowy. Czyżby już wtedy nieszczęście było bardziej atrakcyjne i fotogeniczne? Pozostawiając te filozoficzne rozważania, w fotoplastikonowej wędrówce przez spalony Kalisz spróbujemy dowiedzieć się, jak wyglądało ówczesne „miasto, nie miasto” i jak żyło się mieszkańcom wśród ruin. Dla współczesności być może ważna okaże się odpowiedź na pytanie, czy podczas odbudowy wykorzystano ocalałe mury i gdzie podziały się gruzy usunięte ze zniszczonych ulic i placów.
