Pieśni wielorybów Klub Filmowy

„Pieśni wielorybów” odniosły frekwencyjny sukces we Francji, ściągając do kin rzesze widzów i widzek. W czasie łatwej dostępności kina online, nadal zrealizowane z takim rozmachem produkcje przyrodnicze zachęcają do wybrania się do kina i zobaczenia potęgi natury na wielkim ekranie, jak podkreślił podczas premiery Artur Liebhart z Against Gravity – polskiego dystrybutora filmu. Szczególnie, kiedy do obrazów stworzonych przez najlepszych fotografów przyrody, dołącza równie spektakularna ścieżka dźwiękowa, w której obok klasycznych kompozycji Mendelssohn i nowoczesnych Jóhanna Gunnara Jóhannssona, widzowie będą mogli usłyszeć także muzykę popularną – Leonarda Cohena, Sigur Rós czy Kronos Quartet.

Ten film, chociaż porusza także temat zagrożeń czyhających na wieloryby, niesie ze sobą przede wszystkim nadzieję i skupia się na roli morskich ssaków jako „strażników planety”. Pozwala się oderwać od zimowej szarości i wyruszyć w pasjonującą  coroczną podróż, którą odbywają podwodne olbrzymy, przemierzając trasę od ciepłych wód Południa aż do mroźnych rejonów Północy. Przy okazji dostarcza niezwykłych informacji o podwodnym życiu, jak to, że język wieloryba waży tyle co słoń a w tętnicach płetwala błękitnego mógłby zmieścić się człowiek. Walenie są bardzo radosnymi istotami, które kochają zabawę i budują bliskie społeczne więzi.

Narracja „Pieśni wielorybów” oparta jest na bestsellerowym poemacie „Whale Nation” Heathcote’a Williamsa, w którym znajduje się zapis historii rozwoju waleni i ich ogromnego zróżnicowania. Najlepiej widać je zresztą w sposobie, w jaki komunikują się za pomocą tytułowych „pieśni” różne gatunki wielorybów. Płetwale błękitne potrafią porozumiewać się na tysiące kilometrów, wale grenlandzkie wymyślają każdego roku nowe dźwięki a humbaki są mistrzami pieśni miłosnych i mają niezwykle rozbudowane rytuały godowe. Jedno je jednak łączy – bez nich morski ekosystem nie mógłby funkcjonować.