„Zdarzenia następują szybko, w niemych niemal spektaklach, od zachwytu, aż do znużenia. Szarość mżawki niweczy wjazd pola, linia, z której tryska niebo, lustra wiaduktów. Chciałoby się objąć to wzrokiem, przenieść, przechować, lecz w pędzie wszystko przelewa się, unieważnia.
A jednak… Siatki, przekątne, współrzędne. Ocalałe z widzeń. Z nich biorą się miary, kierunki. Z wygrawerowanych w umyśle wzorów.
Aluminiowe ramy. Ktoś powiedział: kasetony. Małe, podręczne i kłopotliwie duże. Zaglądając pod szkło obraz rozpada się na kawałki. Papier, farba ostatecznie przejmują opowieść. Droga sklejona z niebem, podniesiona zostaje z podłogi. Dwa strzępy z myślą o horyzoncie, na tle okna w pracowni. Nieregularne krawędzie, kadry. Ujęcia wymyślonego filmu. Na czas schnięcia kleju.”
Natalia Wegner
Wystawa oglądać można do 21 kwietnia 2024.
Zdjęcia z wernisażu: Karolina Bazan
